We've made it!

G’day mates!
Na een paar weken wachten op het visum was het dan eindelijk zover, afgelopen donderdag zijn we vertrokken naar Sydney. De vlucht ging prima, Charles en Jules hadden buikgriep maar hebben netjes tot de tussenlanding gewacht om leeg te lopen, en dan is het vliegveld van Seoul een van de betere vliegvelden om 5 uur te wachten en in de verschoningsruimte door te brengen. Deel twee van de vlucht zaten we gezellig in koppels van twee achter elkaar in de twee middenstoelen dus een aantal passagiers kregen het zeer benauwd toen ze naast twee kids moesten gaan zitten, maar lang leve de computerspelletjes, want ze zijn nauwelijks van hun stoel afgeweest.
En dan, na 29 uur reizen en een heerlijke jetlag, sta je te wachten op je kinderwagen en zegt men, “oh die staat bij bagageband 6 dat is daar naar links, even (ik herhaal “even”) door customs en dan ben je er”. Customs, je weet wel, die mensen die je visa voor je regelen en daar gewoon om bureaucratische redenen je vier weken langer dan gepland op laten wachten. Dus na links te zijn afgeslagen, idd customs met 400 wachtenden voor je die ook heeel graag Australië in willen. Na tien minuten wachten en 3 personen van de 400 door customs hebben zien gaan, zijn we dus op plan B overgestapt en hebben we de sirene in werking gezet (Charlie irriteren). Charles zijn gekrijs icm Jules die over de zeik was van vermoeidheid werkte meteen want we mochten met voorrang door customs.
En dan, na een lange reis en al dat wachten, zit je op manly beach lekker in de zon. Het was het waard...