integreren

Omdat de mannen nog twee weken moesten wachten op toestemming van de staat New South Wales om naar school te gaan, en Marc heerlijk aan het werk was, had ik bedacht om eens naar het wildlife parc te gaan. Echter, er had zich al wat wildlife in mijn was verscholen, dus heb ik Toine en Nicola gezegd de deuren open te houden terwijl ik gillend het insect buiten in zijn oorspronkelijke habitat terug ging zetten. Nu had ik even niet erbij vermeld dat Nicola de deur ook open moest blijven houden ongeacht wat er gebeurde, dus toen hij opeens nieuwsgierig naast me stond, wist ik hoe laat het was. De sleutel lag binnen op de tafel en de kids en mama allen op blote voeten, geen telefoon, portemonnee of niks stonden buiten. Tja, dan maar wat sneller dan gepland integreren met de buren. Dus aangeklopt. Wordt achter de deur gevraagd wie ik ben en wat ik wil. Ok, beetje achterdochtig, maar goed, we zitten in een grote stad, prima. Na 5 minuten uitleg gaat de deur op een kier en checkt mijn Chinese buurvrouw (ze zitten ook echt overal!) of ik idd met 4 kids op de gang sta. En gelukkig, ik mag even binnen komen om te bellen met de sleutelsmid en wordt daarna weer vrolijk de gang op gebonjourd met de kids. Zover het integreren… Een half uur verder en 120 dollar lichter kunnen we weer naar binnen. Dat wildlife parc hebben we maar even overgeslagen.