huizenjacht

Yes, het is gelukt, we hebben net op tijd een huis gescoord! Maandag is het zover en mogen we het service appartement verlaten en dinsdag arriveert dan eindelijk de container met onze spullen uit Shanghai.
Het vinden van een huis ging niet zo makkelijk al we hadden gedacht. Wij, met onze Europese " de huizenmarkt is ingestort dus ik wil een mooi huis voor een fatsoenlijke prijs" mentaliteit hebben de eerste maand met verbazing en afgrijzen staan kijken naar "hoe huur je een huis in Australië?" Nou zo:
De makelaar gooit de deur van het te huren huis om 2 uur 's middags open, met 15 families schuifel je naar binnen en om 2:15 gaat de deur weer dicht en mag je een aanmeldformulier invullen als je geïnteresseerd bent. Op dit aanmeldformulier vul je je hele privé leven in en vervolgens hoor je niks meer. En voor de duidelijkheid, 3 kwart van de huizen wil je niet in wonen, behalve als je bioloog bent en wilt promoveren in schimmel en afbrokkelende plafonds of zwaar kleurenblind (in de zin dat alles wat paars en roze is voor jou wit lijkt).
Dus op het moment dat het half april was en we nog twee weken hadden om een huis te vinden, werd het tijd voor een noodplan. De gouden tip van een Engelse collega van Marc, schrijf een brief bij je aanmelding over hoe geweldig je bent en dat je al jaren zelf succesvol huiseigenaar bent (en vermeld niet de leeftijd en het geslacht van je kinderen…). Het feit dat de verhuurster zelf vier kids heeft, is ook een mazzeltje, ze kon zich iets voorstellen bij de situatie.
Dus sloopbedrijf Janssen en zonen verhuist naar de rustigere buurt in de wijk, veilig weggestopt in een hoek, met een groot hek eromheen en grenzend aan een natuurreservaat. De kookaburra's kunnen hun borst nat maken (en ik ook als alle aangrenzende habitat mijn huis komt bezoeken).

See y'!
M en M